Dat is het mooie beoogde resultaat van de jubileumbijeenkomst van de werkgroep Culemborg van Amnesty International. De werkgroep vierde met een bijeenkomst in de Gelderlandfabriek, waaraan ca 85 mensen deelnamen, het 40 jarig bestaan.
Rika Visser, de voorzitter van de werkgroep, opende de bijeenkomst en heette ieder welkom. Cees van Bockel fungeerde als ceremoniemeester en begeleidde de deelnemers door het programma. Het thema van de bijeenkomst was: Amnesty, toen, nu en straks.
Als eerste spreker schetste de burgemeester Gerdo van Grootheest de situatie van Culemborg als vrijstad. Hoe ging het toen toe met de mensenrechten? De buitenstaander was welkom maar moest zich wel voor de stad inzetten. En over vandaag vertelde hij dat er veel positieve ervaringen en initiatieven zijn, maar ook zorgen. Het hoopt dat Amnesty ons allen steeds bewust maakt van de schendingen van Mensenrechten en de waardigheid van ieder mens.
Eduard Nazarski, de directeur van Amnesty Nederland, sloot daar in zijn toespraak naadloos op aan. Het eerste artikel van de Universele Verklaring van de rechten van de Mens (UVRM) is voor hem de basis om voor Amnesty en de mensenrechten te blijven werken: “alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren”. Helaas geldt mensenrecht in vele landen niet of strikt onvoldoende. Daarom is deze Verklaring zo belangrijk omdat hij in 1948 is ondertekend door bijna alle landen in de VN.
Ook in Nederland moeten we alert blijven omdat omtrent discriminatie, sociale onveiligheid en vluchtelingen de mensenrechten niet goed worden gerealiseerd.
Rika Visser vertelde in hoofdlijn wat de werkgroep in die 40 jaar heeft gedaan en van plan is te gaan doen. Op dit moment wordt gewerkt aan het organiseren van dialoogbijeenkomsten over mensenrechten, het versterken van het contact met de achterban door de “WhatsAmnesty” app en de SMS acties.
Marco Houtschild presenteerde vervolgens een drietal gedichten waarvan één speciaal voor deze gelegenheid geschreven: “Vrijheid”. Omdat dit gedicht grote indruk maakte werd hij uitgenodigd het nog een keer te lezen.
Tenslotte beeldde de theatergroep Geurend Hooi uit Leiden de situatie uit over het leven als vreemdeling in een onbekende plaats. Wat discriminatie echt betekent voor de nieuwe inwoner werd op indrukwekkende wijze concreet gemaakt.
Op verschillende momenten werden de deelnemers uitgenodigd zich op te geven voor een te organiseren dialoogbijeenkomst.
De bijeenkomst werd afgesloten met een dialoog met de deelnemers. Veel vragen en gesprekspunten werden uitgesproken en de inleiders en spelers gaven daarop ook heel persoonlijke antwoorden.
Met een hapje en een drankje werd nagepraat over deze indrukwekkende en inspirerende bijeenkomst.
Na de bijeenkomst bleek dat 24 personen zich hadden opgegeven voor een te houden dialoogbijeenkomst. De vooraf aangegeven doelstelling bleek gehaald te zijn.
